اربعین یعنی گذشت چهل روز از مصیبت جانگداز شهادت سرور و سالار شهیدان.. چرا فقط برای امام حسین علیه ‏السلام روز اربعین تعیین شده و برای امامان دیگر و حتی پیامبر اکرم صلی ‏اللَّه‏ علیه ‏و آله، مراسم روز اربعین نداریم؟

برای توضیح جواب این سؤال، به این مطالب توجه کنید:

  1) فداکاری‏های امام حسین علیه‏ السلام، دین را زنده کرد و نقش او در زنده نگه داشتن دین اسلام، ویژه و حائز اهمیت است. این فداکاری‏ها را باید زنده نگه داشت؛ چون زنده نگه داشتن دین اسلام است. گرامی‏داشت روز عاشورا و اربعین، در حقیقت زنده نگه داشتن دین اسلام و مبارزه با دشمنان دین است.

2) مصیبت حضرت امام حسین علیه‏ السلام، برای هیچ امام و پیامبری پیش نیامده است. مصیبت امام حسین علیه ‏السلام، از همه مصیبت‏ها بزرگ‏تر و سخت‏تر بود. اگر عامل دیگری هم در کار نبود، همین عامل کافی است که نشان بدهد چرا برای امام حسین علیه‏السلام بیش از امامان دیگر و حتی بیش از پیامبر اسلام‏ صلی‏ اللَّه ‏علیه‏ وآله عزاداری می‏ کنیم و مراسم متعددی برپا می‏ کنیم.

3) در ماه محرم سال 61ق. امام حسین علیه‏ السلام، فرزندان، خویشان و یاران آن حضرت را کشتند و اسیران کربلا را به کوفه و شام بردند و همین اسیران داغدیده، روز اربعین شهادت امام حسین علیه‏السلام و یارانش، به کربلا رسیدند و همه مصائب روز عاشورا در آن روز تجدید شد و آن روز، روز سختی برای خاندان پیامبر بود.

4) دشمنان اسلام با به شهادت رساندن امام حسین علیه‏ السلام، قصد نابود کردن دین اسلام را داشتند. دشمنان امام حسین علیه‏السلام تلاش کردند تا حادثه کربلا، به کلی فراموش شود و حتی کسانی را که برای زیارت امام حسین علیه‏ السلام می‏ آمدند، شکنجه می‏ کردند و می‏ کشتند. در زمان متوکل عباسی، همه قبرهای کربلا را شخم زدند؛ مزرعه کردند و مردم را از آمدن برای زیارت قبر امام حسین علیه‏ السلام، منع کردند. شیعیان هم برای مقابله با اینها، از هر مناسبتی استفاده می‏ کردند که یکی از این مناسبت‏ها، حادثه روز اربعین است.

5) یکی از نشانه‏ های مؤمن، زیارت امام حسین علیه ‏السلام در روز اربعین است. از حضرت امام حسن عسکری علیه‏ السلام روایت شده است که علامت‏های مؤمن پنج چیز است:(51 رکعت نماز فریضه و نافله در شبانه ‏روز، زیارت اربعین، انگشتر به دست راست کردن، پیشانی بر خاک نهادن در سجده و بسم الله را بلند گفتن‏)و یکی از وظایف شیعیان را اهتمام به زیارت اربعین بر شمرده ‏اند.

1. شیخ عباس قمی، مفاتیح الجنان، ص 545.